Ο Κώστας Παπανικολάου ήταν προ αρκετών πλέον ετών ένα από τα κορυφαία τριάρια της Euroleague και χωρίς να είναι ποτέ στη ζωή του ο απόλυτος πρωταγωνιστής, είχε σημαντική συνεισφορά στις επιτυχίες του Ολυμπιακού.
Εδώ και χρόνια όμως η πορεία του είναι πτωτική και η αλήθεια είναι πως και ο ίδιος δεν φαίνεται να κάνει κάτι για να σταματήσει αυτό το πράγμα και να ξαναβρεί τη "σπιρτάδα", τον "τσαμπουκά", την όρεξή του τέλος πάντων για ποιοτικό και τοπ επιπέδου μπάσκετ.
Πέρασε έναν σοβαρό τραυματισμό την προηγούμενη σεζόν ο οποίος ως συνέχεια της χρονιάς που σταμάτησαν οι υποχρεώσεις των ομάδων λόγω κορονοϊού, τον έφερε για ενάμιση χρόνο με απειροελάχιστες συμμετοχές, μετρημένες στα δάκτυλα των δυο χεριών.
Επέστρεψε, μπήκε από την αρχή στην προετοιμασία προ τετραμήνου, έδειξε να ξαναβρίσκει τα πατήματά του αλλά ξαφνικά πάτησε "διακόπτη" και εξαφανίστηκε από τα παρκέ στα τελευταία ματς. Δεν είναι ότι δεν σκοράρει -κάτι που μπορεί να συμβεί στον καθένα-, είναι ότι η συνολική του παρουσία στο παρκέ είναι για... κλάματα.
Στην άμυνα αόρατος με τα αντίπαλα 3άρια να κάνουν ό,τι θέλουν, λάθος πάσες εντελώς ανενόχλητος, του φεύγει η μπάλα μέσα από τα χέρια δείγμα έλλειψης συγκέντρωσης, ριμπάουντ λίγα πράγματα, δημιουργία για τους άλλους ή τον εαυτό του ούτε λόγος να γίνεται και γενικώς μια εικόνα που πραγματικά προβληματίζει έντονα.
Και για να το πάμε με αριθμούς, ο 31χρονος φόργουορντ στα 6 τελευταία ματς με Ζενίτ, Εφές, Μακάμπι, Αρμάνι, Ούνικς και Ερυθρό Αστέρα έχει συνολικά στο παρκέ 132' αγωνιστικά λεπτά με 3/5 δίποντα, 5/22 τρίποντα, 3/5 βολές, 13 ριμπάουντ, 10 ασίστ, 4 κλεψίματα, 6 λάθη και σύστημα αξιολόγησης 3. Την ίδια ώρα; Ο Νίκολα Κάλινιτς για παράδειγμα, στα 6 τελευταία ματς με ΠΑΟ, Βιλερμπάν, Μπασκόνια, Ούνικς, Ζενίτ και Ολυμπιακό έχει 25/47 δίποντα, 4/12 τρίποντα, 16/23 βολές, 18 ριμπάουντ, 21 ασίστ, 3 κλεψίματα, 18 λάθη και 13 στο σύστημα αξιολόγησης.
Λίγο, ελάχιστα καλύτερος να ήταν στο Βελιγράδι ο Κωστάρας και να μπορούσε να βάλει "στοπ" στον Κάλινιτς έστω σε δυο σουτ αντί να τον αφήσει να κάνει ρεκόρ καριέρας στην Euroleague στο σκοράρισμα με 25 πόντους, ο Θρύλος θα είχε κερδίσει. Δυστυχώς, τα παραπάνω νούμερα σε συνδυασμό με την άμυνά του που πλέον είναι κάτω του μετρίου, συνθέτουν ένα παζλ που αποτελεί "αγκάθι" για την ομαλή λειτουργία της ομάδας.
Σίγουρα, δεν φταίει για όλα τα κακά της... μοίρας του Ολυμπιακού ο Κώστας Παπανικολάου. Να είμαστε δίκαιοι. Φταίει όμως για την εικόνα του. Συγγνώμη αν φαίνομαι εμπαθής, πιστέψτε με δεν ισχύει καθόλου. Απλά δεν μπορώ να αποδεχτώ ότι ένας παίκτης με τα προσόντα του Κώστα Παπανικολάου, μεγαλωμένος μπασκετικά στον Πειραιά που ξέρει τι σημαίνει να φοράς την ερυθρόλευκη, παρουσιάζεται έτσι σε κρίσιμα παιχνίδια.
Δεν βλέπω προσπάθεια και διάθεση για να σκιστεί για την ομάδα. Τρώμε τα τρίποντα από τους αντίπαλους φόργουορντ και αντιδρά λες και τα έφαγε στο γηπεδάκι της γειτονιάς που παίζει 3Χ3 με τους φίλους του. Καμία τσίτα, δεν πεισμώνει να "βιδώσει" τον αντίπαλο στην επόμενη φάση. Καλά για μπασκετικό ξύλο; Ούτε σαν σκέψη. Οι Σέρβοι του Ερυθρού Αστέρα έπαιζαν σαν... δρεπανοφόρα και έκοβαν χέρια και συνολικά ο Θρύλος και δη οι Παπανικολάου-Λαρεντζάκης στο "3" ήταν σε φάση... χαλαρά.
Μιλάμε για έναν παίκτη που έχει το δεύτερο μεγαλύτερο συμβόλαιο στην ομάδα και αποτελεί "βαρόμετρο" για την απόδοσή της. Όσο ο "Λάρι" κάνει υπερβάσεις και ανταποκρίνεται καλύπτοντας και την μετριότητα του Κώστα, ο Ολυμπιακός θα παίρνει νίκες όπως σε Μιλάνο και Καζάν. Όταν όμως ο Μαρουσιώτης βρεθεί σε κακή βραδιά, η "τρύπα" στο "3" γίνεται τεράστια και κοστίζει πολύ.
Αντίθετα, όταν ο "Air-Pap" είναι όντως "αέρας" και παίζει βάσει των τεράστιων ικανοτήτων του, ο Θρύλος πάντα νικάει. Δείτε τα PIR του 31χρονου άσου στις φετινές ήττες και θα καταλάβετε απολύτως πόσο σημαντικός είναι ο παίκτης αυτός για τη συνολική λειτουργία της ομάδας, ειδικά όταν υψώνει "τείχος" στην άμυνα.
Με Μπαρτσελόνα έπαιξε 19' λεπτά και είχε 2 στο σύστημα αξιολόγησης, με ΤΣΣΚΑ έπαιξε 14' και είχε πάλι 2, με Ζενίτ έπαιξε 24' και είχε 3, με Εφές έπαιξε 20' και είχε -1 και με Ερυθρό Αστέρα έπαιξε 21' και είχε 3. Το έχω ξαναγράψει και θα το ξαναγράψω: Ο Κώστας Παπανικολάου, καλώς ή κακώς, είναι "παράγοντας-Χ" για τον Ολυμπιακό.
Μπορεί να κρίνει με τις καλές ή κακές εμφανίσεις του την πορεία ολόκληρης της ομάδας φέτος. Όταν είναι απλά καλός, η ομάδα είναι συνολικά στα υψηλά στάνταρ της. Δεν λέω να είναι διαστημικός και να βαράει 20-25 στο PIR, κάτι που δεν το έχει κάνει φέτος καθώς το μάξιμουμ ήταν 12 με τη Μονακό, 11 με τη Μακάμπι και 10 με τη Ζαλγκίρις και όλα τα άλλα ήταν μονοψήφια ή αρνητικά.
Ένας απλά καλός και όχι αρνητικός Κώστας Παπανικολάου είναι "κριτής" πολλών για τον φετινό Ολυμπιακό, έναν Ολυμπιακό ο οποίος δεν έχει άλλο καθαρό 3άρι πίσω του για να πεις ότι θα μείνει εκτός μέχρι να βρει τον εαυτό του και θα παίζει το μπακ-απ του που θα δίνει τα στοιχειώδη.
Ο Λαρεντζάκης τραβάει... κουπί με ολίγον από ΜακΚίσικ, άντε και κάποια λεπτά ο Βεζένκοφ. Δεν ξέρω αλλά όσο περνάει ο καιρός, στα μάτια μου μεγαλώνει η ανάγκη να βρεθεί ένα καθαρό 3άρι που να παίζει άμυνα και να κάνει τα στοιχειώδη στην επίθεση με ένα συμπαθητικό τρίποντο και όχι το 23% του Παπανικολάου στα 6 τελευταία ματς.
Μακάρι το παιδί να βρει άμεσα τον καλό του εαυτό και να παίξει μπασκετάρα, όμως αντί να βελτιώνεται όσο περνάει ο καιρός, συμβαίνει το αντίθετο εξ όσων βλέπουμε στο παρκέ και σίγουρα αποτελεί μεγάλο πρόβλημα για τον Γιώργο Μπαρτζώκα το "ασανσέρ" αυτό στο "3". Ίσως να του κάνει και καλό μια προσθήκη, με την έννοια του ανταγωνισμού καθώς τώρα ξέρει ότι βρέξει-χιονίσει αυτός είναι το σμολ φόργουορντ και έχει πάρει τη φανέλα σπίτι του. Με όλο το σεβασμό στον Κώστα, πρέπει να προσπαθήσει περισσότερο για τον εαυτό του, τους συμπαίκτες του και τον κόσμο που τον αγαπάει και θέλει να τον βλέπει να σκίζεται για την ερυθρόλευκη σε κάθε μα κάθε αγώνα...
